7 สันตัง วา อัชฌัตตัง อนึ่ง เมื่ออุเบกขาสัมโพชฌงค์
( องค์แห่งปัญญาเครื่องตรัสรู้ คือ
อุเปกขาสัมโพชฌังคัง อุเบกขา ความที่จิตมัธยัสถ์เป็นกลาง) มี ณ ภายในจิต
อัตถิ เม อัชฌัตตัง ย่อมรู้ชัดว่า อุเบกขาสัมโพชฌงค์มี
อุเปกขาสัมโพชฌังโคติ ปะชานาติ ณ ภายในจิตของเรา
อะสันตัง วา อัชฌัตตัง หรือ เมื่ออุเบกขาสัมโพชฌงค์ไมมี
อุเปกขาสัมโพชฌังคัง ณ ภายในจิตของเรา
นัตถิ เม อัชฌัตตัง ย่อมรู้ชัดว่าอุเบกขาสัมโพชฌงค์ไม่มี
อุเปกขาสัมโพชฌังโคติ ปะชานาติ ณ ภายในจิตของเรา
ยะถาจะ อะนุปปันนัสสะ อนึ่ง อุเบกขาสัมโพชฌงค์อันยังไม่เกิดขึ้น
อุเปกขาสัมโพชฌังคัสสะ อุปปาโท โหติ ย่อมเกิดขึ้นด้วยประการใด
ตัญจะ ปะชานาติ ย่อมรู้ชัดประการนั้นด้วย
ยะถาจะ อุปปันนัสสะ อนึ่ง ความเจริญบริบูรณ์ของอุเบกขาสัมโพชฌงค์
อุเปกขาสัมโพชฌังคัสสะ ที่เกิดขึ้นแล้ว
ภาวะนาปาริปูริ โหติ ย่อมเป็นไปด้วยประการใด
ตัญจะ ปะชานาติ ย่อมรู้ชัดประการนั้นด้วย
อิติ อัชฌัตตัง วา ธัมเมสุ ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรม
ธัมมานุปัสสี วิหะระติ เป็นภายในบ้าง
พะหิทธา วา ธัมเมสุ ธัมมานุปัสสี วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมเป็นภายนอกบ้าง
อัชฌัตตะพะหิทธา วา ธัมเมสั ย่อมพิจารณาเห็นธรรมในธรรมทั้งภายใน
ธัมมานุปัสสี วิหะระติ ทั้งภายนอกบ้าง
สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา
ธัมเมสุ วิหะระติ คือความเกิดขึ้นในธรรมบ้าง
วะยะธัมมานุปัสสี วา ธัมเมสุ วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือความเสื่อมไปในธรรมบ้าง
สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือทั้งความเกิดขึ้น
ธัมเมสุ วิหะระติ ทั้งความเสื่อมไปนธรรมบ้าง
อัตถิ ธัมมาติ วา ปะนัสสะ ก็หรือสติว่าธรรมมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่
สะติ ปัจจุปัฏฐิตา โหติ เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น
ยาวะเทวะ ญาณะมัตตายะ แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้
ปะติสสะติมัตตายะ แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก
อะนิสสิโต จะ วิหะระติ เธอย่อมไม่ติดอย่ด้วย
นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยติ ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆ ในโลกด้วย
เอวัมปิ โข ภิกขะเว ภิกขุ ธัมเมสุ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นธรรม
ธัมมานุปัสสี วิหะระติ สัตตะสุ ในธรรมคือโพชฌงค์ ๗
โพชฌังเคสุ อย่างนี้แล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น