อิริยาปถปัพพะ กำหนดด้วยอิริยาบถ
ปุนะ จะปะรัง ภิกขะเว ภิกขุ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอยู่อีก ภิกษุ
คัจฉันโต วา คัจฉามีติ ปะชานาติ เมื่อเดินอยู่ก็รู้ชัดว่า (เดี๋ยวนี้) เราเดิน
ฐิโต วา ฐิโตมหีติ ปะชานาติ หรือเมื่อยืน ก็รู้ชัดว่า (เดี๋ยวนี้) เรายืน
นิสินโน วา นิสินโนมหีติ ปะชานาติ หรือเมื่อนั่ง ก็รู้ชัดว่า( เดี๋ยวนี้) เรานั่ง
สะยาโน วา สะยาโนมหีติ ปะชานาติ หรือเมื่อนอน ก็รู้ชัดว่า( เดี๋ยวนี้) เรานอน
ยะถา ยะถา วา ปะนัสสะ กาโย ปะณิหิโต โหติ อนึ่ง เมื่อเธอนั้นเป็นผู้ตั้งกายไว้แล้วอย่างใดๆ
ตะถา ตะถา นัมปะชานาติ ก็ย่อมรู้ชัดอาการกายนั้น อย่างนั้นๆ
อิติ อัชฌัตตัง วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเป็นภายในบ้าง
พะพิทธา วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเป็นภายนอกบ้าง
อัชฌัตตะพะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายทั้งภายใน
วิหะระติ ทั้งภายนอกบ้าง
สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือความเกิดขึ้นในกายบ้าง
วะยะธัมมานุปัสสี วา กายังสิ วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือความเสื่อมไปในกายบ้าง
สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา กายังสิง ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือทั้งความเกิดขึ้น
วิหะระติ ทั้งความเสื่อมไปในกายบ้าง
อัตถิ กาโยติ วา ปะนัสสะ ก็หรือสติว่ากายมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่
สะติ ปัจจุปัฏฐิตา โหติ เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น
ยาวะเทวะ ญาณะมัตตายะ แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้ แต่เพียงสักว่า
ปะติสสะติมัตตายะ เป็นที่อาศัยระลึก
อะนิสสีโต จะ วิหะระติ เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย
นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆ ในโลกด้วย
เอวัมปิ ภิกขะเว ภิกขุ กาเย อายานุปัสสี ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็น
วิหะระติ กายในกายเนือง ๆ อยู่อย่างนี้
อิริยาปะถะปัพพัง จบข้อกำหนดด้วยอิริยาบถ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น