สัมปะชัญญะปัพพะ ข้อกำหนดด้วยสัมปชัญญะ
ปุนะ จะปะรัง ภิกขะเว ภิกขุ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ข้ออื่นยังมีอยู่อีก ภิกษุ
อะภิกกันเต ปะฏิกกันเต สัมปะชานะการี โหติ ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะ( ความเป็นผู้รู้ตัวทั่วพร้อม)
ในการก้าวไปข้างหน้า และถอยกลับมาข้างหลัง
อาโลกิเต วิโลกิเต สัมปะชานะการี โหติ ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะในการแลไปข้างหน้า
แลเหลียวไปข้างซ้าย ข้างขวา
สัมมิญชิเต ปะสาริเต สัมปะชานะการี โหติ ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะในการคู้อวัยวะเข้า
เหยียดอวัยวะออก
สังฆากิ ปัตตะ จีวะระ ธาระเณ ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะในการทรงผ้าสังฆาฏิ
สัมปะชานะการี โหติ บาตร และวีจร
อะลิเต ปิเต ขายิเต สายิเต สัมปะชานะการี ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะในการกิน
โหติ ดื่ม เคี้ยว และลิ้ม
อัจจาระปัสสาวะ กัมเม สัมปะชานะการี โหติ ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะในการถ่ายอุจจาะและปัสสาวะ
คะเต ฐิเต นิสินเน สุตเต ชาคะริเต ภาสิเต ย่อมเป็นผู้ทำสัมปชัญญะในการเดิน ยืน นั่ง หลับ ตื่น พูด
ตุณหีภาเว สัมปะชานะการี โหติ และ ความเป็นผู้นิ่งอยู่
อิติ อัชฌัตตัง วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกาย เป็นภายในบ้าง
พะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเป็นภายนอกบ้าง
อัชฌัตตะพะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี ย่อมพิจารณาเห็นกายทั้งภายใน
วิหะระติ ทั้งภายนอกบ้าง
สะมุทะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือความเกิดขึ้นในกายบ้าง
วะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือความเสื่อมไปในกายบ้าง
สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือทั้งความเกิดขึ้น
วิหะระติ ทั้งความเสื่อมไปในกายบ้าง
อัตถิ กาโยติ วา ปะนัสสะ ก็หรือสติว่ากายมีอยู่ เข้าไปตั้งอยู่
สะติ ปัจจุปัฏฐิตา โหติ เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น
ยาวะเทวะ ญาณะมัตถายะ แต่เพียงสักว่าเป็นที่รู้
ปะติสสะติมัตถายะ แต่เพียงสักว่าเป็นที่อาศัยระลึก
อะนิสสิโต จะ วิหะระติ เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย
นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆ ในโลกด้วย
เอวัมปิ ภิกขะเว ภิกขุ กาเย กายานุปัสสี ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อม
วิหะระติ พิจารณาเห็นกายในกายเนือง ๆ อยู่อย่างนี้
สัมปะชัญญะปัพพัง จบข้อกำหนดด้วยสัมปชัญญะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น