สาระธรรม dhamma: มังคะละสูตร

มังคะละสูตร

เอวัมเม สุตัง อันข้าพเจ้า(พระอานนทเถระ)ได้สดับมาแล้วอย่างนี้

เอกัง สะมะยัง ภะคะวา สมัยหนึ่ง สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้า

สาวัตถิยัง วิหะระติ เชตะวะเน เสด็จประทับอยู่ ที่เชตะวันวิหาร

อะนาถะปิณฑิกัสสะ อาราเม อารามของท่านอนาถปิณฑิกเศรษฐี

อะถะ โข อัญญะตะรา เทวตา ไกล้เมืองสาวัตถี

อภิกกันตายะ รัตติยา ครั้งนั้นแล เทพดาองค์ใดองค์หนึ่ง

อภิกกันตะวัณณา ครั้นราตรีปฐมยามล่วงไปแล้ว

เกวะละกัปปัง เชตะวะนัง โอภาเสตวา มีรัสมีอันยามยิ่งนัก

เยน ภควา เตนุปะสังกะ มิยังพระเชตะวันทั้งสิ้นให้สว่าง

อุปะสังกะมิตวา ภะคะวันตัง พระผู้มีพระภาคเจ้า เสด็จประทับอยู่โดยที่ใด

อภิวาเทตวา ก็เข้าไปเฝ้าโดยที่นั้น ครั้นเข้าไปเฝ้าแล้ว

เอกะมันตัง อัฏฐาสิ จึงถวายอภิวาทพระผู้มีพระภาคเจ้าแล้ว

เอกะมันตัง ฐิตา โข สา เทวะตา ได้ยืนอยู่ ในท่ามกลางส่วนข้างหนึ่ง

ภะคะวันตัง คาถายะ อัชฌะภาสิ ครั้นเทพดานั้น ยืนในที่สมควรส่วนข้างหนึ่ง

พหู เทวา มนุสฺสา จ แล้วแล ได้ทูลพระผู้มีพระภาคเจ้าด้วยคาถาว่า

มังคะลานิ อจินตะยุง หมู่เทวดาและมนุษย์เป็นอันมาก

อากังขะมานา โสตถานัง ผู้หวังความสวัสดี ได้คิดหามงคลทั้งหลาย

พฺรูหิ มังคะละมุตตะมัง ขอพระองค์จงเทศนามงคลอันสูงสุด

อะเสวะนา จะ พาลานัง ความไม่คบคนพาลทั้งหลาย ๑

ปัณฑิตานัญจะ เสวะนา ความคบบัณฑิตทั้งหลาย ๑

ปุชา จะ ปูชะนียานัง ความบูชาชนควรบูชา ๑