ธัมมจักกัปปวัตนสูตร
เริมธัมมจักกัปปวัตนสูตร พระตถาคตเจ้า ได้ตรัสรู้ซึ่ง
อนุตตะรัง อะภิสัมโพธิง พระอนุตรสัมมาสัมโพธิญาณแล้ว
สัมพุชฌิตฺวา ตะถาคะโต เมื่อจะทรงประกาศธรรมที่ใครๆ
ธัมมะจักกัง อะนุตตะรัง ยังมิได้ให้เป็นไปแล้วในโลก ให้เป็นไป
สัมมะเทวะ ปะวัตเตนโต โดยชอบแท้ ได้ทรงแสดง
โลเก อัปปฏิวัตติยัง พระอนุตรธัมมจักรใดก่อน
ยัตถากขาตา อุโภ อันตา คือพระธัมมจักรใด พระองค์ตรัส
ปะฏิปัตติ จะ มัชฌิมา ซึ่งที่สุด ๒ ประการ และข้อปฏิบัติ
จะตูสะวาริยะสุจเจสุ เป็นกลาง และปัญญาอันรู้เห็น
วิสุทธัง ญาณะทัสสะนัง อันหมดจดแล้วในอริยสัจทั้ง ๔
เทสิตัง ธัมมะราเชนะ เราทั้งหลายจงสวดธรรมจักรนั้น
สัมมาสัมโพธิกิตตะนัง ที่พระองค์ผู้พระธรรมราชาทรงแสดงแล้ว
นาเมนะ วิสสุตัง สุตตัง ปรากฏโดยชื่อว่าธัมมจักกัปปวัตนสูตร
ธัมมะจักกัปปะวัตตะนัง เป็นสูตรประกาศพระสัมมาสัมโพธิญาณ
เวยยากะระณะปาเฐนะ อันพระสังคีติกาจารย์ร้อยกรองไว้
สังคีตันตัมภะณามะ เสฯ โดยเวยยากรณะปาฐะเทอญ
ธัมมจักกัปปวัตนสูตร
เอวัมเม สุตัง อันข้าพเจ้า( คือพระอานนทเถระ) ได้สดับมาแล้วอย่างนี้
เอกัง สะมะยัง ภะคะวา สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคเจ้า
พาราณะสิยัง วิหะระติ เสด็จประทับอยุ่ทีป่าอิสิปตะมฤคทายวัน
อิสิปะตะเน มิคะทาเย ไกล้เมืองพาราณสี
ตัตระ โข ภะคะวา ปัญจะวัคคิเย ภิกขู ในกาลนั้นแล พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเตือน
อามันเตสิ พระภิกษุปัญจะวัคคีย์ว่า
เทวเม ภิกขะเว อันตา ปัพพะชิเตนะ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ที่สุดสองอย่างนี้อันบรรพชิต
นะ เสวิตัพพา ไม่ควรเสพ
โย จายัง กาเมสุ กามะสุขัลลิกานุโยโค คือการประกอบตนให้พัวพันด้วยกามในกามทั้งหลายนี้ใด
หีโน เป็นธรรมอันเลว
คัมโม เป็นเหตุตั้งบ้านเรือน
โปถุชชะนิโก เป็นของคนมีกิเลสหนา
อะนะริโย ไมใช่ไปจากข้าศึกคือกิเลส
อนัตถะสัญหิโต ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ อย่างหนึ่ง
โย จายัง อัตตะกิละมะถานุโยโค คือการประกอลความเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเหล่านี้ใด
ทุกโข ให้เกิดทุกข์แก่ผู้ประกอบ
อะนะริโย ไม่ใช่ไปจากข้าศึกคือกิเลส
อนัตถะสัญหิโต ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ อย่างหนึ่ง
เอเต เต ภิกขะเว อุโภ อันเต อนุปะคัมมะ ดูก่อนภิกษุทั้งหลายข้อปฏิบัติอันเป็นกลาง ไม่เข้าไป
มัชฌิมา ปะฏิปะทา ตะถาคะเตน ไกล้ที่สุดสองอย่างนั่นนั้น
อภิสัมพุทธา อันตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว
จักขุกะระณี ญาณะกะระณี ด้วยปัญญาอันยิ่ง ทำดวงตา ทำญาณเครื่องรู้
อุปะสะมายะ อภิญญายะ ย่อมเป็นไปเพื่อความเข้าไปสงบระงับ เพื่อความรู้ยิ่ง
สัมโพธายะ นิพพานายะ สังวัตตะติ เพื่อความรู้ดี เพื่อความดับ
กะตะมา จะ สา ภิกขะเว มัชฌิมา ปะฏิปะทา ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ก็ข้อปฏิบัติซึ่งเป็นกลางนั้นเป็น
ตะถาคะเตนะ อะภิสัมพุทธา ไฉน ที่ตถาคตได้ตรัสรู้แล้ว ด้วยป้ญญาอันยิ่ง
จักขุกะระณี ญาณะกะระณี ทำดวงตา ทำญาณเครื่องรู้
อุปะสะมายะ อภิญญายะ สัมโพธายะ ย่อมเป็นไปเพื่อความเข้าไปสงบระงับ
นิพพานายะ เพื่อความรู้ยิ่ง
สังวัตตะติ เพื่อความรู้ดี เพื่อความดับ
อะยะเมวะ อะริโย อัฏฐังคิโก มัคโค ทางมีองค์ ๘ เครื่องไปจากข้าศึกคือกิเลสนี่เอง
เสยยะถีทัง กล่าวคือ
๑ สัมมาทิฏฐิ ปัญญาเห็นชอบ
๒ สัมมาสังกัปโป ความดำริชอบ
๓ สัมมาวาจา วาจาชอบ
๔ สัมมากัมมันโต การงานชอบ
๕ สัมมาอาชีโว ความเลี้ยงชีพชอบ
๖ สัมมาวายาโม ความเพียรชอบ
๗ สัมมาสติ ความระลึกชอบ
๘ สัมมาสมาธิ ความตั้งจิตชอบ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น