อตีตปัจจเวกขณปาฐะ
(ผู้นำ)
หันทะ มะยัง อะตีตะปัจจะเวกขณะปาฐัง เราทั้งหลายจงสวดอะตีตะปัจจเวกขณะปาฐะ
ภะณามะ เสฯ กันเถิด
(รับพร้อมกัน)
๑ ว่าด้วยจีวร
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตฺวา ยัง จีวะรัง จีวรใดอันเรานุ่งห่มแล้ว ไม่ทันพิจารณา ในวันนี้
ปะริภุตตัง,ตัง ยาวะเทวะ สีตัสสะ จีวรนั้น เรานุ่งห่มแล้ว เพียงเพื่อบำบัด
ปะฏิฆาตายะ, ความหนาว
อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ, เพื่อบำบัดความร้อน
ฑังสะมะกะสะวาตาตะปะสิริง เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก
สะปะสัมผัสสานัง ปะฏิฆาตายะ, เหลือบ ยุง ลม แดด และสัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย
ยาวะเทวะ หิริโกปินะปะฏิจฉาทะนัตถัง และเพียงเพื่อปกปิดอวัยวะ อันให้เกิดความละอาย
๒ ว่าด้วยปิณฑบาตร
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตฺวา บิณฑบาตอันใด เราฉันแล้ว
โย ปิณฑะปาโต ปะริภุตโต, ไม่ทันพิจารณาในวันนี้
โส เนวะ ทะวายะ นะมะทายะ บิณฑบาตนั้น เราฉันแล้ว ไม่ใช่เป็นไปเพื่อ
นะมะทายะ นะ มัณฑะนายะ ความเพลิดเพลินสนุกสนานไม่ใช่เพื่อความเมามันเกิด
กำลังพลังทางกาย
นะวิภูสะนายะ ไม่ใช่เป็นไปเพื่อประดับ ไม่ใช่เป็นไปเพื่อตกแต่ง,
ยาวะเทวะ อิมัสสะ กายัสสะ ฐิติยา, แต่ให้เป็นไปเพียงเพื่อความตั้งอยู่ได้แห่งกายนี้
ยาปะนายะ, เพื่อความเป็นไปได้ของอัตภาพ
วิหิงสุปะระติยา, เพื่อความสิ้นไปแห่งความลำบากทางกาย
พฺรหฺมจะริยานุคคาหายะ, เพื่ออนุเคราะห์แก่การประพฤติพรหมจรรย์,
อิติ ปุราณัญจะ เวทะนัง ปะฏิหังขามิ ด้วยการทำอย่างนี้ เราย่อมระงับเสียได้
ซึ่งทุกขเวทนาเก่า คือความหิว
นะวัญจะ เวทะนัง นะ อุปปาเทสสามิ, และไม่ทำทุกขเวทนาใหม่ให้เกิดขึ้น
ยาตรา จะ เม ภะวิสสะติ, อนึ่ง ความเป็นไปโดยสะดวกแห่งอัตภาพนี้ด้วย
อะนะวัชชะตา จะ ผาสุวิหาโร จาติ, ความเป็นผู้หาโทษมิได้ด้วย,และความผาสุกด้วย,
จักมีแก่เรา,ดังนี้
๓ ว่าด้วยเสนาสนะ
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตวา เสานาสนะใด อันเราใช้สอยแล้ว
ยัง เสนาสนัง ปะริภุตตัง, ไม่ทันพิจารณาในวันนี้
ตัง ยาวะเทวะ สีตัสสะ ปะฏิฆาตายะ, เสานาสนะนั้น เราใช้สอยแล้ว เพียงเพื่อบำบัดความหนาว,
อุณหัสสะ ปะฏิฆาตายะ, เพื่อบำบัดความร้อน
ฑังสะมะกะสะวาตะตะปะสิริง เพื่อบำบัดสัมผัสอันเกิดจาก เหลือบ ยุง ลม แดด
สะปะสัมผัสสานังปะฏิฆาตายะ, และสัตว์เลื้อยคลานทั้งหลาย
ยาวะเทวะ อุตุปะริสสะยะวิโนทะนัง เพียงเพื่อบรรเทาอันตรายอันจะพึงมีจากดินฟ้าอากาศ
ปะฏิสัลลานารามัตถัง,, และเพื่อความเป็นผู้ยินดีอยู่ได้ ในที่หลีกเร้นสำหรับภาวนา
๔ ว่าด้วยคิลานเภสัข
อัชชะ มะยา อะปัจจะเวกขิตฺวา คิลานเภสัชบริขารใด
โย คิลานะปัจจะยะเภสัชชะ อันเราบริโภคแล้ว
ปริกขาโร ปะริภุตโต ไม่ทันพิจารณาในวันนี้
โส ยาวะเทวะ อุปปันนานัง เวยยาพาธิกานัง คิลานะเภสัชบริขารนั้น เราบริโภคแล้ว เพียง
เวทะนานั้ง ปะฏิฆาตายะ, เพื่อบำบัดทุกชเวทนาอันบั้งเกิดขึ้นแล้ว
มีอาพาธต่างๆ เป็นมูล
อัพฺยาปัชฌะปะระมัตตายาติ, เพื่อความเป็นผู้ไม่มีโรคเบียดเบียนเป็นอย่างยิ่ง ดังนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น