วิหารคาถา
สีตัง อุณหัง ปะฏิหันติ เสนาสนะย่อมป้องกันเย็นร้อน
ตโต วาฬะมิคานิ จะ และเนื้อร้าย
สิริสะเป จาปิ มะกะเส งูและยุง
สิริเร จาปิ วุฏฐิโย ฝนที่ตั้งขึ้นในสิริรฤดู
ตโต วาตาตะโป โฆโร แต่นั้นลมและแดดอันกล้า
สัญชาโต ปฏิหัญญะติ เกิดแล้วย่อมบรรเทาไป
เลณัตถัญจะ สุขัตถัญจะ การถวายวิหารแก่สงฆ์ เพื่อเร้นอยู่
ฌายิตุง จะ วิปัสสิตุง เพื่อเพ่งพิจารณา และเพื่อเห็นแจ้ง
วิหาระทานัง สังฆัสสะ พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญ
อัคคัง พุทเธหิ วัณณิตัง ว่าเป็นทานอันเลิศ
ตัสมา หิ ปัณฑิโต โปโส เพราะเหตุนั้นแล บุรุษบัณฑิตเมื่อเล็งเห็นประโยชน์
สัมปัสสัง อัตถะมัตตะโน ตน พึงสร้างวิหารอันรื่นรมย์
วิหาเร การะเย รัมเม ให้แก่ภิกษุทั้งหลาย
วาสะเยตถะ พหุสสุเต ผู้เป็นพหุสูตรอยู่เถิด
เตสัง อันนัญจะ ปานัญจะ อนึ่ง พึงถวายข้าว น้ำ ผ้า เสนาสนะ
วัตถะเสานาสนาติ จะ แก่ท่านเหล่านั้น
ทะเทยยะ อุชุภูเตสุ ด้วยน้ำใจอันเลื่อมใส
วิปปะสันเนนะ เจตสา ในท่านผู้ซื่อตรง
เต ตัสสะ ธัมมัง เทเสนติ เขารู้ธรรมใดในโลกนี้แล้ว
สัพพะทุกขาปะนูทะนัง เป็นผู้ไม่มีอาสวะปรินิพพาน
ยัง โส ธัมมะมิธัญญายะ ท่านย่อมแสดงธรรมนั้น อันเป็นเครือง
ปรินิพพานตฺยะนาสะโวติ บรรเทาทุกข์ทั้งปวงแก่เขา ดังนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น