ธัมมคารวะตาทิคาถา

ธัมมคารวะตาทิคาถา

เย จะ อตีตา สัมพัทธา                                      พระสัมมาสัมพุทธเจ้าเหล่าใดที่ล่วงแล้วด้วย

เย จะ พุทธา อนาคะตา                                                พระพุทธเจ้าทั้งหลายเหล่าใดที่ยังไม่มาถึงด้วย

โย เจตะระหิ สัมพุทโธ                                     พระสัมพุทธเจ้าใดผู้ยังความโศกของคนเป็นอัน

พะหุนนัง  โสกะนาสะโน                                 มากให้พินาศไป มีอยู่ในเดียวนี้ด้วย

สัพเพ สัทธัมมะคะรุโน                                    พระพุทธเจ้าเหล่านั้น ล้วนทรงเคารพในพระสัทธรรม

วิหะริงสุ วิหาติ จะ                                           มีมาแล้ว และมีอยู่ด้วย

อะถาปิ วิหะริสสันติ                                         จักมีต่อไปอีกด้วย

เอสา พุทธานะ ธัมมะตา                                   ข้อนี้เป็นธรรมดาของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

ตัสมา หิ อัตตะกาเมนะ                         เพราะเหตุนั้นแล บุคคลผู้ใคร่ต่อประโบชน์ตน

มะหัตถะมะภิกังขะตา                                      จำนงความเป็นใหญ่

สัทธัมโม คะรุกาตัพโพ                                     เมื่อระลึกถึงคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

สะรัง พุทธานะ สาสะนัง                                  พึงทำความเคารพในพระสัทธรรม

ทุททะทัง ทะทะมานานัง                                 เมื่อสัตบุรุษทั้งหลาย ให้สิ่งที่บุคคลให้โดยยา

ทุกกะรัง กัมมะกุพพะตัง                                  กระทำกรรมที่บุคคลกระทำได้โดยยากอยู่

อะสันโต นานุกุพพันติ                                     อสัตบุรุษทั้งหลาย ย่อมทำตามไม่ได้

สะตัง ธัมโม ทุรันวะโย                                     ธรรมของสัตบุรุษทั้งหลายอันอสัตบุรุษเอาอย่างได้ยาก

ตัสมา สะตัญจะ อะสะตัญจะ                            เพราะเหตุนั้น ความไปจากโลกนี้ของสัตบุรุษ

นานา โหติ อิโต คะติ                                        ทั้งหลายย่อมเป็นต่างกัน

อะสันโต นิระยัง ยันติ                                      อสัตบุรุษทั้งหลายย่อมไปนรก

สันโต สัคคะปะรายะนา                                   สัตบุรุษทั้งหลายไปสวรรค์

นะ หิ ธัมโม อะธัมโม จะ                                   ธรรมและอธรรม ๒ อย่างนี้

อุโภ สะมะวิปากิโน                                           มีผลเสมอกัน หามิได้เลย

อธัมโม นิระยัง เนติ                                          อธรรมย่อมนำไปนรก

ธัมโม ปาเปติ สัคคะติง                                     ธรรมย่อมให้ถึงสุคติ

ธัมโม หะเว รักขะติ ธัมมะจาริง                        ธรรมแล ย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรมเป็นปกติ

ธัมโม สุจิณโณ สุขะมาวะหาติ                          ธรรมอันบุคคลประพฤติดีแล้วย่อมนำสุขมาให้

เอสานิสังโส ธัมเม สุจิณเณ                               ข้อนี้เป็นอานิสงส์ในพระธรรมอันบุคคลประพฤติ

นะ ทุคคะติง คัจฉะติ ธัมมะจารี                       ดีแล้วผู้ประพฤติธรรมเป็นปกติ ย่อมไม่ไปสู่ทุคติ

นะ ปุปผะคันโธ ปะฏิวาตะเมติ                                    กลี่นดอกไม้ย่อมทวนลมไม่ได้

นะ จันทะนัง ตะคะระมัลลิกา วา                      กลิ่นจันทน์หรือกฤษณาและกะลำพัก

สะตัญจะ คันโธ ปะฏิวาตะเมติ                         ส่วนว่ากลีนชองสัตบุรุษทั้งหลายย่อมไปทวนลมได้

สัพพา ทิสา สัปปุริโส ปะวายะติ                      เพราะสัตบุรุษย่อมฟุ้งเฟื่องไปได้ทุกทิศ

จันทะนัง ตะคะรัง วาปิ                                    กลิ่นคือศีล เป็นเยี่ยมกว่ากลี่นแห่งคันธชาติ

อุปปะลัง อะถะ วัสสิกี                                      ทั้งหลายเหล่านั้น

เอเตสัง คันธชาตานัง                                       คือ จันทน์ กฤษณา

สีละคันโธ อะนุตตะโร                                      ดอกบัว และมลิเครือ               

อัปปะมัตโต อะยัง คันโธ                                  กลิ่นกฤษณาและจันทน์นี้ใด

ยะวายัง ตะคะระจันทะนิ                                 กลิ่นนี้มีประมาณน้อย

โย จะ สีละวะตัง คันโธ                                     ส่วนว่ากลิ่นของผู้มีศีลทั้งหลายอันใด

วาติ เทเวสุ อุตตะโม                                         กลิ่นอันนั้นสูงสุดฟุ้งไปในเทพดาและมนุษย์ทั้งหลาย

เตสัง สัมปันนะสีลานัง                                     มารย่อมไม่ประสบทางของท่านทั้งหลาย

ผู้มีศีลถึงพร้อมแล้ว

อัปปะมาทะวิหารินัง                                        ผู้อยู่ด้วยความไม่ประมาท

สัมมะทัญญา วิมุตตานัง                                  ผู้รู้ชอบ

มาโร มัคคัง นะ วินทะติ                                   พ้นแล้ว

ยะถา สังการานัสมิง                                         ดอกบัวมีกลี่นดี

อุชฌิตัสมิง มะหาปะเถ                                                พึงเกิดในกองแห่งหยากเยื่อ

ปะทุมัง ตัตถะ ชาเยถะ                                     อันเขาทิ้งแล้ว ไกล้ทางใหญ่นั้น

สุจิคันธัง มะโนระมัง                                        ยังเป็นที่ชอบใจ  ฉันใด

เอวัง สังการะภูเตสุ                                           พระสาวกของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า(แม้เกิด)ใน

อันธะภูเต ปุถุชชะเน                                        หมู่ชนผู้เป็นดังหยากเยื่อย่อมรุ่งเรืองล่วงปุถุชน

อะติโรจะติ ปัญญายะ                                       ทั้งหลาย ทีเป็นผู้มืดด้วยปัญญา

สัมมาสัมพุทธะสาวะโกติ                                 ฉันนั้นนั่นแล