นวสีวถิกาปัพพพัง จบข้อกำหนดด้วยป่าช้า ๙ ข้อ
1 ปุนะ จะปะรัง ภิกขะเว ภิกขุ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย
ข้ออื่นยังมีอยู่อีก ภิกษุ
เสยยะถาปิ ปัสเสยยะ สะรีรัง เหมือนกะว่าจะพึงเห็นสรีระผ
ซากศพ)
สีวะถิกาย ฉัฑฑิตัง ที่เขาทิ้งไว้แล้วในป่าช้า
เอกาหะมะตัง วา ตายแล้ววันหนึ่ง
ทะวีหะมะตัง วา หรือตายแล้ว ๒ วัน
ตีหะมะตัง วา หรือตายแล้ว ๓ วัน
อุทธุตาตะกัง วินีละกัง อันพองขึ้น สีเชียวน่าเกลียด
วิปุพพะกะชาตัง เป็นสรีระมีน้ำเหลืองไหลน่าเกลียด
โส อิเมะเมวะ กายัง อุปสังหะระติ เธอก็น้อมเข้ามาสู่กายนี้นี่แลว่า
อะยัมปิ โข กาโย ถึงร่างกายอันนี้เล่า
เอวังธัมโม ก็มีอย่างนี้เป็นธรรมดา
เอวัง ภาวี คงเป็นอย่างนี้
เอวัง อะนะตีโตติ ไม่ล่วงพ้นความเป็นอย่างนี้ไปได้
อิติ อัชฌัตตัง วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ดังนี้ ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกายในกายเป็นภายในบ้าง
พะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นกายเป็นภายนอกบ้าง
อัชฌัตตะพะหิทธา วา กาเย กายานุปัสสี ย่อมพิจารณาเห็นกายทั้งภายใน
วิหะระติ ทั้งภายนอกบ้าง
สมุทะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดา คือ ความเกิดขึ้นในกายบ้าง
วะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง วิหะระติ ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือความเสื่อมไปในกายบ้าง
สะมุทะยะวะยะธัมมานุปัสสี วา กายัสมิง ย่อมพิจารณาเห็นธรรมดาคือทั้งความเกิดขึ้น
วิหะระติ ทั้งความเสื่อมไปในกายบ้าง
อัตถิ กาโยติ วา ปะนัสสะ ก็หรือสติว่ากายมีอยู่
สะติ ปัจจุปัฏฐิตา โหติ เข้าไปตั้งอยู่เฉพาะหน้าแก่เธอนั้น
ยาวะเทวะ ญาณมัตตายะ ปะติสสะติมัตตายะ เพียงแต่สักว่าเป็นที่รู้ เพียงแต่สักว่าเป็นที่อาศัยระลึก
อะนิสสิโต จะ วิหะระติ เธอย่อมไม่ติดอยู่ด้วย
นะ จะ กิญจิ โลเก อุปาทิยะติ ย่อมไม่ยึดถืออะไรๆ ในโลกด้วย
เอวัมปิ ภิกขะเว ภิกขุ ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ภิกษุย่อมพิจารณาเห็นกาย
กาเย กายานุปัสสี วิหะระติ ในกายเนืองๆ อยู่อย่างนี้
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น