ลมหายใจออกและลมหายใจเข้ายาว (ที่เป็นไป) โดยอาการ 9 นี้นับเป็นกาย
‘ Long in-breaths and out-breaths in these nine ways are a body.
สิ่งที่เข้าไป(ทำกายนั้นเป็นอารมณ์) ตั้งอยู่เป็นตัวสติ
The establishment ( foundation) is mindfulness.
อนุปัสสนา (ความตามกำหนดดูกายให้รู้ตามที่มันเป็น) เป็นตัวญาณ
The contemplation is knowledge.
กายเป็นที่เข้าไปตั้งอยู่ ( แห่งสติ ) ไม่ใช่ตัว สติ
The body is the establishment (foundation), but it is not the mindfulness.
สติ เป็นสิ่งที่เข้าไปตั้งอยู่ และเป็นตัวระลึกด้วย
Mindfulness is both the establishment (foundation) and the mindfulness.
พระโยคาวจรกำหนดดูกายนั้น ด้วยสตินั้น ด้วยญาณนั้นแล
By means of that mindfulness and that knowledge he contemplates that body.
เพราะเหตุนั้นจึงตรัสว่า “การตามกำหนดดูกายในกาย เป็นการบำเพ็ญสติปัฏฐาน “ ดังนี้
That is why “ development of the foundation 9 establishment) of mindfulness consisting in contemplation of the body as a body is said’.
นัยแม้ในรัสบท (บทว่าด้วยลมหายใจสั้น) ก็ดุจนัยนี้
(ii)The same method of explanation applies also in the case of short breaths.
แต่นี่เป็นความแปลกัน
But there is this difference.
คือคำว่า ทีฆํ อสฺสาสํ อทฺธานสงฺขาเต ( เป็นลมหายใจออกยาว ในเพราะกาลที่นับว่ายาว)ที่ท่านกล่าวในทีฆบท ( บทว่าด้วยลมหายใจยาว) นั้น ฉันใด
ในรัสสบทนี้ คำนั้นก็มา (เป็น) ว่า รสฺสํ อฺสาสํ อิตฺตรสงฺขาเต สฺสสติ ฅ( ระบายลมออกเป็นลมหายใจสั้น ในเพราะกาลที่นับว่าระยะสั้น) ฉันนั้น
While in the former case ‘ a long in-breath reckoned as an extent’ is said, here ‘ a short in-breath reckoned as a little (duration)’ is given.
เพราะฉะนั้น บัณฑิตพึงประกอบคำเข้าโดยใช้รัสสศัพท์ (แทนทีฆศัพท์) ไปจนถึงคำว่า เตน วุจฺจติ กาเย กายาสุปสฺสนา สติปฏฺฐานภาวนา ( เพราะเหตุนั้นจึงตรัสว่า การตามกำหนดดูกายในกายเป็นการบำเพ็ญสติปัฏฐาน) ฉะนี้เถิด
So it must be construed as ‘ short’ as far as the phrase ‘ That is why “ development of the foundation (establishment) of mindfulness consisting in contemplation of the body as a body” is said’.
พระโยคาวจรนี้ เมื่อรู้ลมหายใจออกและลมหายใจเข้าตามอาการเหล่านี้ ทั้งโดยกาลระยะยาวและโดยกาลระยะสั้นอยู่อย่างนี้
บัณฑิตพึงทราบว่า เธอได้ชื่อว่า เมื่อหายใจออกยาวก็รู้ว่าเราหายใจออกยาว หรือเมื่อหายใจเข้ายาวก็รู้ว่าเราหายใจเข้ายาว
เมื่อหายใจออกสั้นก็รู้ว่าหายใจออกสั้น หรือเมื่อหายใจเข้าสั้นก็รู้ว่าหายใจเข้าสั้น ( ดังที่กล่าวในบาลี)
So it should be understood that it is when this bhikkhu knows in-breaths and out-breaths in these nine ways as ‘a [long] extent’ and as ‘ a little [duration]’ that ‘breathing in long, he knows “ I breathe in long”;…… breathing out short, he knows “ I breathe out short” ‘ is said of him.
ก็แลเมื่อภิกษุนั้นรู้อยู่อย่างนี้
And when he knows thus:
ลม 4 อย่าง คือลมหายใจออกยาวและสั้น
แม้ลมหายใจเข้าเล่าก็อย่างนั้น ย่อมเป็นไป
(คือรู้สึก) อยู่ที่ปลายจมูกของภิกษุนั้นแล
‘the long kind and the short as well,
The in-breath and the out-breath too,
Such then are the four kinds that happen
At the bhikkhu’s nose tip here’.
แก้ สพฺพกายปฏิสํเวที
ข้อความ” เธอสำเหนียกว่า เราจักเป็นผู้รู้ตลอดนายทั้งหมดหายใจออก....... หายใจเข้า” นั้น คือ เธอใส่ใจว่าเราจักทำต้น กลาง ปลาย แห่งกายคือลมหายใจทั้งสิ้นให้เป็นสิ่งที่เรารู้
(iii) He trains thus: ‘I shall breathe in….. I shall breathe out experiencing the whole body’: he trains thus: ‘ I shall breathe in making known, making plain, the beginning, middle and end of the entire in-breath body.
คือทำ ( ลมหายใจนั้น) ให้เป็นสิ่งที่เห็นชัดหายใจออก ใส่ใจว่าจักทำต้น กลาง ปลาย แห่งกายคือลมหายใจทั้งสิ้นให้เป็นสิ่งที่เรารู้ คือทำ (ลมหายใจนั้น) ให้เป็นสิ่งที่เห็นชัดหายใจเข้า
I shall breathe out making known, making plain, the beginning, middle and end of the entire out-breath body’, thus he trains.
เมื่อทำ (ลมหายใจ) ให้เป็นสิ่งที่ตนรู้ คือทำ (ลมหายใจ) ให้เป็นสิ่งที่เห็นชัดอย่างนั้น ก็ชื่อว่าเธอหายใจออกและหายใจเข้าด้วยทั้งจิตอันประกอบด้วยญาณ
Making them known, making them plain, in this way he both breathes in and breathes out with consciousness associated with knowledge.
เพราะเหตุนั้น จึงตรัสว่า “ เธอสำเหนียกว่า เราจัก..... หายใจออก... หายใจเข้า “ ดังนี้
That is why it is said, ‘ He trains thus: I shall breathe in….shall breathe out…. “ ‘ .
To one bhikkhu the beginning of the in-breath body or the out-breath body, distributed in particles , [that is to say, regarded as successive arising is plain, but not the middle or the end; he is only able to discern the beginning and has difficulty with the middle and the end.
To another the middle is plain, not the beginning or the end; he is only able to discern the middle and has difficulty with the beginning and the end.
To another the end is plain, not the beginning or the middle; he is only ale to discern the end and has difficulty with the beginning and the middle.
To yet another all stages are plain; he is ale to discern them all and has no difficulty with any of them;
Pointing out that one should be like the last-mentioned bhikku, he said: ‘ He trains thus: “ I shall breathe in….. shall breathe out experiencing the whole body” ‘.
Herein, he trains: he strives, he endeavours in this way.
Or else the restraint here in one such as this is training in the higher virtue, his consciousness is training in the higher consciousness, and his understanding is training in the higher understanding.
So he trains in, repeats, develops repeatedly practises, these three kinds of training, on that object, by means of that mindfulness, by means of that attention.
This is how the meaning should be regarded here.
Herein, in the first part of the system ( nos, I and ii) he should only breathe in and breathe out and not do anything else at all, and it is only afterwards that he shold apply himself ot the arousing of knowledge, and so on.
Consequently the present tense is used here in the text, ‘ He knows: “ I breathe in” ….. he knows: “ I breathe out” ‘.
But the future tense in the passage beginning ‘ “ I shall breathe in experiencing the whole body “ ‘ should be understood as used in order to show that the aspect of arousing knowledge, etc.’ has to be undertaken from then on.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น