วันพุธที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

เขมาเขมสรณทีปีกคาถา


เขมาเขมสรณทีปีกคาถา
พหุง เว สะระณัง ยันติ                                     มนุษย์ทั้งหลายเป็นอันมาก อันภัยทุกคามแล้ว
ปัพพะตานิ วานานิ จะ                                     ย่อมถึงภูเขาทั้งหลายบ้าง ป่าทั้งหลายบ้าง อาราม
อารามะรุกขะเจตะยานิ                         และต้นไม้ที่เป็นเจดีย์ทั้งหลายบ้าง
มนุสสา ภะยะตัชชิตา                                       ว่าเป็นสรณะ
เนตัง โข สะระณัง เขมัง                                   นั้นไม่ใช่สรณะกันเกษม
เนตัง สะระณะ มุตตะมัง                                  นั่นไม่ใช่สรณะอันอุดม
เนตัง สะระณะมาคัมมะ                                   เขาอาศัยอันนั้นเป็นสรณะแล้ว
สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ                                   ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ                               ส่วนผู้ใดถึงพระพุทธเจ้าด้วย พระธรรมด้วย
สังฆัญจะ สะระณัง คะโต                                 พระสงฆ์ด้วย ว่าเป็นสรณะแล้ว
จัตตาริ อะริยะสัจจานิ                                      มาเห็นอริยสัจ
สัมมัปปัญญาย ปัสสะติ                                   ด้วยปัญญาอันชอบ
ทุกขัง ทุกขะสมุปปาทัง                                   คือทุกข์ และ ตัณหา เป็นแดนเกิดขึ้นพร้อมแห่ง
ทุกขัสสะ จะ อะติกกะมัง                                  ทุกข์ ( คือสมุทัย)และความก้าวล่วงทุกข์ ( คือนิโรธ)
อะริยัญจัฏฐังคิกัง มัคคัง                                  และมรรคมีองค์ ๘ อันไปจากข้าศึกให้ถึง
ทุกขูปะสะมะคามินัง                                       พระนิพพาน เป็นที่เข้าไประงับทุกข์
เอตัง โข สะระณัง เขมัง                                    นี่แลเป็นสรณะอันเกษม
เอตัง สะระณะมุตตะมัง                                    นี่เป็นสรณะอันอุดม
เอตัง สะระณะมาคัมมะ                                    เขาอาศัยอันนีเป็นสรณะแล้ว
สัพพะทุกขา ปะมุจจะตีติ                                 ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ ดังนี้แล

ไม่มีความคิดเห็น: