วันพุธที่ 1 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2555

วิหารคาถา


วิหารคาถา
สีตัง อุณหัง ปะฏิหันติ                                     เสนาสนะย่อมป้องกันเย็นร้อน
ตโต วาฬะมิคานิ จะ                                        และเนื้อร้าย
สิริสะเป จาปิ มะกะเส                                      งูและยุง
สิริเร จาปิ วุฏฐิโย                                             ฝนที่ตั้งขึ้นในสิริรฤดู
ตโต วาตาตะโป โฆโร                                       แต่นั้นลมและแดดอันกล้า
สัญชาโต ปฏิหัญญะติ                                      เกิดแล้วย่อมบรรเทาไป
เลณัตถัญจะ สุขัตถัญจะ                                   การถวายวิหารแก่สงฆ์ เพื่อเร้นอยู่
ฌายิตุง จะ วิปัสสิตุง                                        เพื่อเพ่งพิจารณา และเพื่อเห็นแจ้ง
วิหาระทานัง สังฆัสสะ                                     พระพุทธเจ้าทรงสรรเสริญ
อัคคัง พุทเธหิ วัณณิตัง                                                ว่าเป็นทานอันเลิศ
ตัสมา หิ ปัณฑิโต โปโส                                    เพราะเหตุนั้นแล  บุรุษบัณฑิตเมื่อเล็งเห็นประโยชน์
สัมปัสสัง อัตถะมัตตะโน                                 ตน พึงสร้างวิหารอันรื่นรมย์
วิหาเร การะเย รัมเม                                         ให้แก่ภิกษุทั้งหลาย
วาสะเยตถะ พหุสสุเต                                      ผู้เป็นพหุสูตรอยู่เถิด
เตสัง อันนัญจะ ปานัญจะ                                อนึ่ง พึงถวายข้าว น้ำ ผ้า เสนาสนะ
วัตถะเสานาสนาติ จะ                                      แก่ท่านเหล่านั้น
ทะเทยยะ อุชุภูเตสุ                                           ด้วยน้ำใจอันเลื่อมใส
วิปปะสันเนนะ เจตสา                                      ในท่านผู้ซื่อตรง
เต ตัสสะ ธัมมัง เทเสนติ                                  เขารู้ธรรมใดในโลกนี้แล้ว
สัพพะทุกขาปะนูทะนัง                                   เป็นผู้ไม่มีอาสวะปรินิพพาน
ยัง โส ธัมมะมิธัญญายะ                                   ท่านย่อมแสดงธรรมนั้น อันเป็นเครือง
ปรินิพพานตฺยะนาสะโวติ                                บรรเทาทุกข์ทั้งปวงแก่เขา ดังนี้

ไม่มีความคิดเห็น: