เขมาเขมสรณทีปีกคาถา
พหุง เว สะระณัง ยันติ มนุษย์ทั้งหลายเป็นอันมาก อันภัยทุกคามแล้ว
ปัพพะตานิ วานานิ จะ ย่อมถึงภูเขาทั้งหลายบ้าง ป่าทั้งหลายบ้าง อาราม
อารามะรุกขะเจตะยานิ และต้นไม้ที่เป็นเจดีย์ทั้งหลายบ้าง
มนุสสา ภะยะตัชชิตา ว่าเป็นสรณะ
เนตัง โข สะระณัง เขมัง นั้นไม่ใช่สรณะกันเกษม
เนตัง สะระณะ มุตตะมัง นั่นไม่ใช่สรณะอันอุดม
เนตัง สะระณะมาคัมมะ เขาอาศัยอันนั้นเป็นสรณะแล้ว
สัพพะทุกขา ปะมุจจะติ ย่อมไม่พ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้
โย จะ พุทธัญจะ ธัมมัญจะ ส่วนผู้ใดถึงพระพุทธเจ้าด้วย พระธรรมด้วย
สังฆัญจะ สะระณัง คะโต พระสงฆ์ด้วย ว่าเป็นสรณะแล้ว
จัตตาริ อะริยะสัจจานิ มาเห็นอริยสัจ ๔
สัมมัปปัญญาย ปัสสะติ ด้วยปัญญาอันชอบ
ทุกขัง ทุกขะสมุปปาทัง คือทุกข์ และ ตัณหา เป็นแดนเกิดขึ้นพร้อมแห่ง
ทุกขัสสะ จะ อะติกกะมัง ทุกข์ ( คือสมุทัย)และความก้าวล่วงทุกข์ ( คือนิโรธ)
อะริยัญจัฏฐังคิกัง มัคคัง และมรรคมีองค์ ๘
อันไปจากข้าศึกให้ถึง
ทุกขูปะสะมะคามินัง พระนิพพาน เป็นที่เข้าไประงับทุกข์
เอตัง โข สะระณัง เขมัง นี่แลเป็นสรณะอันเกษม
เอตัง สะระณะมุตตะมัง นี่เป็นสรณะอันอุดม
เอตัง สะระณะมาคัมมะ เขาอาศัยอันนีเป็นสรณะแล้ว
สัพพะทุกขา ปะมุจจะตีติ ย่อมพ้นจากทุกข์ทั้งปวงได้ ดังนี้แล
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น