๒๐ ปีแห่งการภาวนา

เมื่อ ๒๐ กว่าปีที่ผ่านมา ได้ติดตามพระอาจารย์พระครูประกาศพุทธพากย์ไปภาวนา ปีนเขา บุกป่า ดังภาพที่เห็นนี่แหละครับ สถานที่ภาวนาก็นับว่ามีความสำคัญมาก ประกอบกับความขยันมั่นเพียร  ความมุ่งมั่นเพื่อให้เราได้เห็นธรรมคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เวลาเดินป่า ไม้เท้านับว่าเป็นสิ่งจำเป็นยิ่ง โดยเแพาะในขณะที่ปีนเขา เพราะมันสามารถช่วยชีวิตเราได้ในยามพลั้งพลาด การเดินไปพร้อมกับการภาวนากำกับอยู่ทุกย่างก้าว ทำให้จิตสงบ เมื่อจิตสงบแล้ว กายก็เบา จิตก็เบา น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก บอกกับตัวเองเสมอว่า ตราบใดที่เรายังภาวนาอยู่ นั่นก็คือเราได้ทำบุญในข่้อ ภาวนามัย บุญสำเร็จจากการภาวนา อยากได้บุญมากๆก็ภาวนยาไม่หยุด จากความคิดนี้ผมก็นำมาใช้่กับตนเอง จึงภาวนาตลอดเวลาไม่ว่าากลางวันกลางคืน จิตเราจะสามารถทรงสมาธิไว้อยู่เสมอ สมาธิที่ทรงไว้นี่เอง ก่อให้เกิดมหาสติหามหาปัญญา นำพาให้เรารู้เท่าทันกิเลสตัณหามานะทิฏฐิที่เกิดในตน สามารถระงับดับต้นเหตุลงได้่ครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อบารมีแก่กล้าสามารถครบบริบูรณ์เมือใด ก็สามารถก้าวล่วงโลกียโครต ก้าวเข้าสู่โลกุตรโครต หรือโคตระภูได้ เมื่อนั้นอมตธรรมก็เป็นอันเราถึงแล้ว จึงขอเชิญชวนพีน้องทั้งหลายใช้แนวคิดเรื่อง ภาวนาตลอดเวลา ภาวนาเอาบุญนี้ เพื่อความเจริญในธรรมแห่งเราทั้งหลายทุกท่านทุกคนเทอญ....